Ρομαντικά και ήρεμα στο Αστυνομικό Τμήμα Βόλου

Συγγραφέας: Φαρις Νεζαντ

Πώς τυχαίνει και, κάθε φορά που αργοπορείς, απλά πράγματα μετατρέπονται σε εφιάλτη. Έχοντας ήδη καθυστερήσει για ένα ραντεβού στο Αστυνομικό Τμήμα της πόλης, τις προάλλες, έτρεχα από βιβλιοπωλείο σε βιβλιοπωλείο για να βγάλω τις απαραίτητες φωτοτυπίες. Η γνωστή μου τύχη: στο πρώτο μαγαζί όπου σταμάτησα είχε διακοπή ρεύματος. Μα πραγματικά, από όλα τα μαγαζιά, εγώ διάλεξα αυτό που δεν είχε ρεύμα. Ψάχνοντας άλλο κατάστημα, σκεφτόμουν πως η κακή μέρα από το πρωί φαίνεται. Μόλις πλησίασα το δεύτερο βιβλιοπωλείο, πρόσεξα τον καταστηματάρχη να κάθεται σε μία καρέκλα μπροστά στην είσοδο του μαγαζιού του. Τον ρωτάω έκπληκτος:

«Δεν έχεις πελατεία;»

«Δεν έχω ρεύμα!» μου απαντάει ο ηλικιωμένος μαγαζάτορας.

«Που, εδώ κοντά, μπορώ να βγάλω φωτοτυπίες;», συνεχίζω, για να ακούσω ότι η διακοπή είναι γενική, σχεδόν στο μισό Βόλο, και θα διαρκέσει ώρες!

Ώρες; Απελπίστηκα, καθώς άρχισαν να μου έρχονται στο μυαλό εικόνες από τον καιρό που έμενα στη Νέα Υόρκη, από τις σύντομες διακοπές ρεύματος που γίνονταν εκεί. Θυμάμαι ανθρώπους να εισβάλουν σε καταστήματα, πελάτες να φεύγουν με τα ψώνια τους χωρίς να πληρώσουν, λεηλασίες, εμπρησμούς, ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς. Τα περιστατικά βιασμών, ανθρωποκτονιών, απαγωγών, πληθαίνουν και η εγκληματικότητα ανεβαίνει όταν πέφτει το ρεύμα, ενώ η πόλη υποφέρει για μέρες από τις θηριωδίες.

Αναρωτήθηκα, μα πώς να πάω τέτοιες ώρες στο τμήμα, σίγουρα οι αστυνομικοί θα έχουν σημαντικότερα πράγματα να ασχοληθούν, από το να δουν τις δικές μου φωτοτυπίες. Οδηγούσα προς το τμήμα – χωρίς τις φωτοτυπίες μου – όταν είδα έναν νεαρό να βοηθάει στη ρύθμιση της κυκλοφορίας σε έναν κόμβο όπου τα φανάρια δε λειτουργούσαν. Τότε το συνειδητοποίησα, ότι δεν είμαι στη Νέα Υόρκη, είμαι σε ένα μέρος ασφαλές, όπου οι άνθρωποι προσφέρονται να βοηθήσουν σε καταστάσεις κρίσης, είμαι στην Ελλάδα.

Ξύπνησα εντελώς από τον Νεοϋορκέζικο εφιάλτη μου, όταν έφτασα τελικά στο αστυνομικό τμήμα, όπου πρόσεξα… τίποτα το παράξενο. Μία ακόμα συνηθισμένη μέρα. Χωρίς βιασύνες, χωρίς τηλέφωνα να χτυπούν, χωρίς σειρήνες, χωρίς ανησυχίες, όλα όμορφα και ωραία, και ήρεμα.

«Με συγχωρείτε που άργησα, δεν είχε ρεύμα σε διάφορα σημεία της πόλης», είπα στην υπάλληλο που με περίμενε.

Δεν περίμενα να ακούσω αυτή την απάντηση από τα χείλη της:

«Αλήθεια; Δεν το ήξερα, εμείς εδώ έχουμε ρεύμα». Τα πράγματα ήταν τόσο ήσυχα, που η αστυνομία δεν ήξερε καν για τη διακοπή.

Μα δεν μπορεί, κάτι πρέπει να έχει συμβεί στο Βόλο μετά από τόσες ώρες γενικής διακοπής ρεύματος. Θα δω αύριο στις εφημερίδες, είπα στον εαυτό μου.

Όπως λοιπόν ξεφύλλιζα τις εφημερίδες το άλλο πρωί, ευχαριστημένος βεβαιωνόμουν ότι όντως, δεν είχε συμβεί κάτι ιδιαίτερο στην πόλη στη διάρκεια της διακοπής. Μέχρι που εντόπισα τη λέξη αστυνομία. Να, ορίστε, ας ελπίσουμε ότι δεν είναι κάτι σημαντικό, σκέφτηκα.

Δεν το λες και ασήμαντο, το θέμα αφορούσε 8.000 ευρώ. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, δύο κορίτσια βρήκαν μία τσάντα με 8.000 ευρώ μέσα και την παρέδωσαν στην αστυνομία. Ο ιδιοκτήτης βρέθηκε και πήγε στο τμήμα να αναζητήσει την τσάντα. Όλα αυτά κατά τη διάρκεια της διακοπής ρεύματος.

Είναι τόσο καλό να ζει κανείς στο Βόλο, και όχι στη Νέα Υόρκη, όταν σβήνουν τα φώτα. Εδώ απλά γίνονται όλα πιο ρομαντικά, ακόμα και το αστυνομικό τμήμα.

Ο Φάρις Νεζάντ είναι κοινωνιολόγος και συγγραφέας. Ζει στο Βόλο.